Όταν η Μισέλ Κάμπελ και ο σύζυγός της, ο Κρις Κορές, έγιναν για πρώτη φορά γονείς, δεν ήταν όλα τόσο εύκολα. Το αντίθετο μάλιστα. Έζησαν μια μικρή περιπέτεια, καθώς ο γιος τους γεννήθηκε πρόωρα.
Στους επτά μήνες γεννήθηκε ο Μπένζαμιν. Αν και σήμερα τα πρόωρα νεογνά έχουν όλη την απαραίτητη φροντίδα που χρειάζονται για να αντεπεξέλθουν στους κινδύνους μιας πρώιμης γέννησης, ωστόσο δεν παύει να είναι μια κρίσιμη κατάσταση που κανένας δεν γνωρίζει ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά.
Ο Μπένζαμιν χρειαζόταν συνεχή φροντίδα και προσοχή μετά τη γέννησή του και αμέσως τοποθετήθηκε σε τμήμα εντατικής θεραπείας νεογνών. Κάτω από τα άγρυπνα μάτια των νοσοκόμων όμως, ο Μπένζαμιν άρχισε να αποκτά δύναμη και να αναπτύσσεται με εντυπωσιακό ρυθμό.
Η Μισέλ και ο Κρις ενημερώθηκαν τελικά πως το νέο μέλος της οικογένειάς τους θα ήταν ασφαλές τις επόμενες ημέρες να τους συνοδεύσει στο σπίτι. Και βέβαια η χαρά τους ήταν απερίγραπτη.
Όμως, μια από εκείνες τις ημέρες που οι γονείς του Μπένζαμιν έφτασαν στο νοσοκομείο για να τον δουν, παρατήρησαν κάτι πολύ παράξενο και διαφορετικό δίπλα του. Η Μισέλ στην αρχή δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν και ανησύχησε. Όμως, δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας.
Μια μικροσκοπική κάπα, που έμοιαζε με το κλασικό εξάρτημα στολής του υπερήρωα εικονογραφημένων και αμερικανικών ταινιών Superman, κρεμόταν δίπλα στο κρεβατάκι του Μπένζαμιν. Η κάπα, αντί του κλασικού “S” του Superman, είχε ραμμένο το γράμμα “B” από το όνομα του μικρού Μπένζαμιν στα αγγλικά (Benjamin).
Υπήρχε μάλιστα καρφιτσωμένο επάνω της ένα σημείωμα:
“Για τον μικρό μας ήρωα, με πολύ αγάπη, Στέφανι”.
Συγκινημένη από αυτή τη χειρονομία μιας άγνωστης και χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα έντονα συναισθήματα της στιγμής, η Μισέλ ξέσπασε σε κλάματα.
Ούτε εκείνη ούτε ο σύζυγός της είχαν γνωρίσει ποτέ κάποια στο νοσοκομείο που να την έλεγαν Στέφανι. Και ήταν ασφαλώς περίεργοι να μάθουν ποια ήταν εκείνη που άφησε το σημείωμα και τι ήταν αυτό που την παρακίνησε να κάνει αυτή την πράξη.
Οι γονείς ρώτησαν και έμαθαν ότι η Στέφανι Τρίχερν ήταν νοσοκόμα στο τμήμα φροντίδας νεογνών του νοσοκομείου και μια από εκείνες που ήταν επιφορτισμένες να παρέχουν όλη την αγάπη και προσοχή που χρειάζονται τα παιδιά σε αυτό το στάδιο της ηλικίας τους, ακόμη και μέσα στον θάλαμο εντατικής θεραπείας.
Η κίνηση αυτή της Στέφανι προς τα νεογέννητα και πρόωρα μωράκια ήταν μια επιπλέον έκφραση αγάπης και κάτι που όλοι στην οικογένεια θα θυμούνται στο μέλλον και θα συγκινούνται.
Και ίσως να δακρύζουν και πάλι, νιώθοντας ακριβώς τα ίδια έντονα συναισθήματα που ένιωσε η Μισέλ όταν διάβασε το μήνυμα.
Η Στέφανι εργαζόταν στο Εβραϊκό Γενικό Νοσοκομείο του Μόντρεαλ από τον προηγούμενο χρόνο και εμπνεύστηκε αυτό το δώρο βλέποντας παλιότερα μια φωτογραφία ενός μωρού με κάπα υπερήρωα.
Σκέφτηκε πως θα ήταν μια κατάλληλη και πολύ όμορφη χειρονομία για να δείξει το νοσοκομείο την αγάπη και την αφοσίωσή του προς τα νεογνά που γεννιούνται πρόωρα.
Αυτές οι τόσο μικρές και αδύναμες υπάρξεις δείχνουν εξαιρετικό σθένος και θέληση για ζωή. Κάθε μέρα που περνά προχωρούν μπροστά δίνοντας αγώνα, ξεπερνώντας κάθε αδυναμία και εμπόδιο. Στα μάτια της, είναι πραγματικοί υπερήρωες.
Τον Οκτώβριο, η Στέφανι άρχισε να κατασκευάζει τις μικρές κάπες για τα παιδιά τα οποία φρόντιζε. Από τότε, έχει ράψει περίπου 100 κομμάτια.
“Κάνει τους γονείς να χαμογελάσουν όταν όλα δεν φαίνονται ρόδινα. Και είναι πολύ σημαντικό για εμάς να το πετύχουμε αυτό”, είπε η Μισέλ μιλώντας στους δημοσιογράφους της εφημερίδας Metro.
Από τότε, ο Μπένζαμιν έχει φύγει από το νοσοκομείο και γίνεται δυνατότερος μέρα με την ημέρα. Οι γονείς του θα είναι ευγνώμονες στη Στέφανι μέχρι να πεθάνουν, για την αγάπη της και αυτή τη συγκινητική εμπειρία που είχαν στο νοσοκομείο.
Θα τη θυμούνται για πάντα και ο μικρός Μπένζαμιν, όταν μεγαλώσει ίσως να κρατήσει κάποτε το χέρι αυτής της γυναίκας που τον φρόντισε με τόση αγάπη και να της πει “ευχαριστώ”.
Κάθε μέρα, υπάρχουν κάποιοι άλλοι υπερήρωες, άνθρωποι σαν τη Στέφανι, που προσφέρουν την ψυχή τους για να βοηθήσουν μέσα από την καρδιά τους τον συνάνθρωπό τους.
Αυτοί οι αφανείς ήρωες δεν θα λάβουν βέβαια ποτέ ισάξιο αντάλλαγμα για αυτό που μας προσφέρουν.
Αλλά δεν το κάνουν για να πληρωθούν. Είναι άνθρωποι που νιώθουν πως γεννήθηκαν για να προσφέρουν. Και εμείς, όλοι οι άλλοι, οφείλουμε τουλάχιστον να εκφράζουμε τον σεβασμό μας, να τους τιμούμε δημόσια και να τους λέμε ένα μεγάλο “ευχαριστώ”.
Η Στέφανι επέλεξε να ασχοληθεί με ένα λειτούργημα που δεν αναγνωρίζεται συνήθως από την κοινωνία όσο θα έπρεπε.
Οι νοσοκόμες, αλλά και όλο το ιατρικό προσωπικό, όσοι τιμούν το λειτούργημά τους, αγωνίζονται στην αφάνεια εκτεθειμένοι σε αμέτρητους κινδύνους και αναλαμβάνοντας ευθύνες που πολλές φορές δεν τους αναλογούν!
Κοινοποιήστε αυτή την καταπληκτική ιστορία για να τιμήσουμε όσες γυναίκες προσφέρουν την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν, όπως ακριβώς κάνει και η Στέφανι.
