Η Ιρένα Σέντλερ γεννήθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας στις 15 Φεβρουαρίου 1910.
Ο πατέρας της την δίδαξε πολλά πράγματα, αλλά ένα κράτησε για πάντα στη ζωή της: Να βοηθά όσους έχουν ανάγκη.
Όταν η Ιρένα ήταν μόλις 7 ετών, ο πατέρας της πέθανε από τύφο. Αλλά τα χρόνια που πέρασε μαζί του θα είχαν τεράστια επίδραση σε ό,τι θα ακολουθούσε.
Όταν μεγάλωσε η Ιρένα, βάδισε στα βήματά του. Εκείνος ήταν γιατρός ενώ εκείνη έγινε νοσοκόμα.
Αργότερα εργάστηκε στο τμήμα κοινωνικής πρόνοιας στη Βαρσοβία, όπου βοηθούσε στη διανομή φαγητού και ένδυσης στις οικογένειες που είχαν ανάγκη.
Εκείνη την εποχή είχε ξεκινήσει ο διωγμός των Εβραίων που κατοικούσαν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης.
Αλλά παρ’ όλο που η Ιρένα ήταν αφοσιωμένη στη δική της θρησκεία ως καθολική, αρνήθηκε να ασπαστεί ιδέες αποκλεισμού και προκατάληψης.
Βοηθούσε πολλές οικογένειες Εβραίων, όπως και όλους τους άλλους, χωρίς διακρίσεις.
Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, οι ναζί δημιούργησαν το γκέτο της Βαρσοβίας για να στεγάσει τις εβραϊκές οικογένειες.
Ήταν το μεγαλύτερο γκέτο που είχαν συστήσει οι ναζί. Στην κορύφωση της λειτουργίας του, εκεί ήταν φυλακισμένοι πάνω από 400.000 Εβραίοι.
Η ζωή στο γκέτο ήταν αγώνας επιβίωσης λόγω του υπερπληθυσμού, της πείνας, της αρρώστιας και της αβεβαιότητας για το μέλλον.
Η Ιρένα, που ανησυχούσε για τις συνθήκες εξαθλίωσης που επικρατούσαν, αποφάσισε να παρέμβει.
Στην υπό κατοχή τότε Πολωνία, πήρε μέρος σε μια κρυφή οργάνωση αντίστασης κατά των Γερμανών με το όνομα Ζεγκότα. Σκοπός της οργάνωσης ήταν η διάσωση Εβραίων.
Είχε πειστεί πως έπρεπε να κάνει κάτι, ακόμη και αν χρειαστεί να ριψοκινδυνεύσει τη ζωή της.
Μαζί με συναδέλφους της, ξεκίνησε να βοηθά εβραιόπουλα να αποδράσουν από το γκέτο.
Η Ιρένα επισκεπτόταν τα σπίτια οικογενειών Εβραίων, αλλά πολλές μητέρες αρνούνταν να παραδώσουν τα παιδιά τους σε μια ξένη, ακόμη και με την ελπίδα πως μπορεί να σωθούν.
Για όποιον παρέμενε στο γκέτο, ο θάνατος ήταν βέβαιος. Θα πέθαινε εντός των τειχών λόγω των άθλιων συνθηκών που επικρατούσαν ή θα στέλνοταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Καθώς η παρακολούθηση του γκέτο από τους ναζί ήταν εκτεταμένη, η Ιρένα αναγκαζόταν να βρίσκει δημιουργικούς τρόπους για να κρύβει τα παιδιά ώστε να τα δραπετεύσει.
Μια μέθοδος ήταν να προσποιείται πως ήταν πολύ σοβαρά άρρωστα και πως έπρεπε να οδηγηθούν σε νοσοκομεία που βρίσκονταν εκτός του γκέτο.
Αλλά καθώς εντεινόταν η παρακολούθηση, έπρεπε πλέον να κρύβει τα παιδιά σε βαλίτσες, σακούλες σκουπιδιών, ακόμη και φέρετρα.
Μια διάσωση αφορούσε ένα μωρό με το όνομα Ελουζίνα. Η Ιρένα την έκρυψε σε ένα ξύλινο κιβώτιο που υποτίθεται πως περιείχε τούβλα.
Το κορίτσι ήταν τότε μόλις 5 μηνών. Το μόνο πράγμα που είχε πάνω της ήταν ένα ασημένιο κουτάλι που η μητέρα της είχε κρύψει στα ρούχα της.
Πάνω από 2.500 παιδιά σώθηκαν με αυτόν τον τρόπο.
Η Ιρένα κρατούσε αρχείο με όλα τα παιδιά που είχε σώσει και η λίστα ήταν φυλαγμένη σε κουτιά που έκρυβε στον κήπο ενός γείτονα.
Το σχέδιο της Ιρένα λειτουργούσε μέχρι την ημέρα που οι ναζί ανακάλυψαν τι έκανε και τη συνέλαβαν.
Οδηγήθηκε στη φυλακή και βασανίστηκε από την Γκεστάπο, όπου της έσπασαν και τα δυο χέρια.
Παρ’ όλο τον πόνο και τα βασανιστήρια, δεν αποκάλυψε καμία πληροφορία για την τύχη των παιδιών ή ποιες ήταν οι οικογένειές τους. Τελικά, οι ναζί την καταδίκασαν σε θάνατο.
Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για αυτήν.
Κάποιοι από τους βοηθούς της δωροδόκησαν έναν στρατιώτη για να την αφήσει να δραπετεύσει.
Από εκείνη την ημέρα μέχρι τον θάνατό της έζησε με ψεύτικη ταυτότητα. Αλλά ποτέ δεν σταμάτησε να βοηθά τους άλλους.
“Το μίσος για τους Γερμανούς εισβολείς ήταν μεγαλύτερο από τον φόβο μου.
Επιπλέον, ο πατέρας μου με δίδαξε πως αν βλέπεις έναν άνθρωπο να πνίγεται θα πρέπει να προσπαθήσεις να τον σώσεις, ακόμη και αν δεν ξέρεις να κολυμπάς.
Εκείνη την εποχή ήταν η Πολωνία που πνιγόταν”, είπε η Ιρένα, δίνοντας συνέντευξη στη Σουηδική εφημερίδα Sydsvenskan.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, η Ιρένα παρέδωσε το αρχείο με όλα τα ονόματα των παιδιών που είχε σώσει σε μια οργάνωση.
Εκείνοι βοηθούσαν στην επανένωση οικογενειών Εβραίων που είχαν χωριστεί από τον πόλεμο.
Αργότερα στη ζωή της, η Ιρένα παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά.
Έζησε μια ευτυχισμένη ζωή, ξέροντας πως έκανε ό,τι ήταν σωστό.
“Ο λόγος που έσωζα παιδιά ήταν λόγω του τρόπου που μεγάλωσα.
Ανατράφηκα μαθαίνοντας πως όταν ένας άνθρωπος πνίγεται, πρέπει να σωθεί, ανεξάρτητα από τη θρησκεία ή την εθνικότητά του”, είπε η Ιρένα.
Μετά από έναν σκληρό αγώνα βοηθώντας άλλους σε όλη της τη ζωή, η Ιρένα πέθανε σε ηλικία 98 ετών.
Από πολλές απόψεις υπήρξε μια ξεχασμένη ηρωίδα, καθώς ελάχιστοι γνώριζαν πόσα πρόσφερε, σε τόσους πολλούς ανθρώπους.
Το 1964, η Ιρένα Σέντλερ έλαβε τον τιμητικό τίτλο “Ενάρετος Πολωνός μεταξύ των Εθνών”. Το 1997, προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Το βραβείο πήγε στον πρώην αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, Αλ Γκορ.
Ωστόσο, η Ιρένα ποτέ δεν παραπονέθηκε και πάντα αναγνώριζε τη συνεισφορά των άλλων. “Δεν το έκανα μόνη μου. Ήμασταν 20 με 25 άνθρωποι”, έλεγε.
Όμως δεν ξέχασαν ποτέ τα όσα προσέφερε.
“Τώρα, τόσο τα παιδιά όσο και τα εγγόνια όσων έσωσα έρχονται να με δουν”, είπε η Ιρένα σε μια συνέντευξη.
Αυτή η γυναίκα είχε καρδιά από χρυσάφι!
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους για όσα εμείς σήμερα θεωρούμε δεδομένα. Θα διακινδυνεύαμε άραγε τη δικιά μας ζωή για να σώσουμε άγνωστα παιδιά;
Παρακαλούμε κοινοποιήστε την ιστορία της Ιρένα Σέντλερ για να μάθουν όσο το δυνατό περισσότεροι για το έργο και την προσφορά της στην ελευθερία τόσων ανθρώπων, αλλά, κατά μια έννοια, και όλων μας.
Δημοσιεύτηκε από: Newsner. Παρακαλώ πατήστε μου αρέσει.
