Ο συγγραφέας αυτής της ιστορίας δεν έχει γίνει γνωστός. Για πολλά χρόνια το κείμενο που ακολουθεί κυκλοφορεί στα κοινωνικά μέσα και συνεχίζει να κοινοποιείται από τον έναν στον άλλον και να παραμένει ζωντανό.
Το μήνυμα είναι διαχρονικό και μιλάει για καταστάσεις που όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν και να ταυτιστούν μαζί τους.
Εμείς το βρήκαμε πρόσφατα στην ιστοσελίδα Snopes:
“Όταν γύρισα σπίτι εκείνη τη νύχτα, η γυναίκα μου σέρβιρε το βραδινό. Kράτησα το χέρι της και της είπα: ‘Έχω κάτι να σου πω’.
Εκείνη κάθισε και άρχισε να τρώει σιωπηλή. Όμως παρατήρησα πόνο στα μάτια της.
Ξαφνικά, δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου. Αλλά έπρεπε να της πω πώς νιώθω. Θέλω διαζύγιο. Έθεσα το θέμα με ηρεμία.
Εκείνη δεν φάνηκε να ενοχλείται από τα λόγια μου. Αντίθετα, με ρώτησε με χαμηλή φωνή: ‘Γιατί;’
Απέφυγα να απαντήσω. Αυτό την εξόργισε. Πέταξε μακριά το σερβίτσιο και μου φώναξε: ‘Δεν είσαι άνδρας!’
Εκείνη τη νύχτα δεν ξαναμιλήσαμε. Έκλαιγε με λυγμούς. Ήξερα πως ήθελε να μάθει τι ήταν αυτό που συνέβη στον γάμο μας. Αλλά δεν μπορούσα εύκολα να βρω μια ικανοποιητική απάντηση.
Η καρδιά μου ανήκε πλέον στην Τζέιν. Δεν την αγαπούσα πια. Απλώς τη λυπόμουν!
Με βαθιά συναίσθηση ενοχής, άρχισα να συντάσσω ένα συμφωνητικό διαζυγίου στο οποίο δήλωνα πως θα μπορούσε να κρατήσει το σπίτι, το αυτοκίνητο και 30% ποσοστό από την εταιρεία μου.
Του έριξε μια ματιά και μετά το έσχισε σε κομμάτια. Η γυναίκα που πέρασε δέκα χρόνια της ζωής της μαζί μου είχε μετατραπεί σε μια ξένη.
Ένιωσα λύπη για τον χρόνο που σπατάλησε μαζί μου, τους πόρους και την ενέργεια, αλλά δεν μπορούσα να πάρω πίσω αυτό που είπα, πως αγαπώ την Τζέιν μέσα από την καρδιά μου.
Τελικά έκλαψε δυνατά μπροστά μου, που ήταν αυτό που περίμενα να δω. Για μένα τα δάκρυά της ήταν ένα είδος απελευθέρωσης.
Η ιδέα του διαζυγίου που μου είχε γίνει έμμονη εδώ και αρκετές εβδομάδες έμοιαζε τώρα πιο σίγουρη και ξεκάθαρη.
Την επόμενη μέρα γύρισα σπίτι πολύ αργά και την βρήκα στο τραπέζι να γράφει κάτι.
Δεν έφαγα βραδινό, αλλά πήγα κατευθείαν για ύπνο. Κοιμήθηκα αμέσως καθώς ήμουν κουρασμένος μετά από μια περιπετειώδη μέρα με την Τζέιν.
Μόλις ξύπνησα, ήταν ακόμη εκεί στο τραπέζι και έγραφε. Απλώς δεν με ένοιαζε πια, οπότε γύρισα πλευρό και κοιμήθηκα και πάλι.
Το πρωί, μου παρουσίασε τους όρους της για το διαζύγιο:
Δεν χρειαζόταν τίποτα από εμένα, αλλά ήθελε μια περίοδο ενός μήνα πριν το διαζύγιο.
Ζήτησε εκείνον τον έναν μήνα να προσπαθήσουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όσο κανονικά μπορούμε.
Οι λόγοι που πρόβαλε ήταν πολύ απλοί:
Ο γιος μας είχε εξετάσεις σε έναν μήνα και δεν ήθελε να αποσπάσει την προσοχή του λόγω του τραυματισμένου γάμου μας.
Αυτό με βρήκε σύμφωνο. Αλλά ζήτησε και κάτι άλλο. Μου ζήτησε να θυμηθώ πώς την μετέφερα στο γαμήλιο δωμάτιο την ημέρα του γάμου μας.
Μου ζήτησε κάθε μέρα για τον μήνα αυτόν να την μεταφέρω έξω από την κρεβατοκάμαρά μας στην μπροστινή πόρτα του σπιτιού μας.
Πίστεψα πως τρελάθηκε. Αλλά για να κάνω υποφερτές τις τελευταίες μέρες που θα είμαστε μαζί, δέχθηκα την παράξενη απαίτησή της.
Μίλησα στην Τζέιν για τους περίεργους όρους διαζυγίου που μου έθεσε η γυναίκα μου. ‘Οποιαδήποτε κόλπα και να εφαρμόσει, τελικά θα πρέπει να αποδεχθεί το διαζύγιο’, είπε με περιφρόνηση.
Η γυναίκα μου και εγώ δεν είχαμε καμία σωματική επαφή από τότε που εξέφρασα με σαφήνεια την πρόθεσή μου για διαζύγιο.
Οπότε, όταν την μετέφερα έξω την πρώτη ημέρα, και οι δύο φανήκαμε αδέξιοι.
Ο γιος μας, χειροκροτούσε πίσω μας: ‘Ο μπαμπάς κουβαλάει τη μαμά στα χέρια!’ Τα λόγια του μου προκάλεσαν μια αίσθηση πόνου.
Από την κρεβατοκάμαρα, στο καθιστικό και μετά στην εξώπορτα, περπάτησα πάνω από δέκα μέτρα κρατώντας την στα χέρια.
Έκλεισε τα μάτια και είπε με απαλή φωνή: ‘Μην πεις στον γιο μας για το διαζύγιο.’ Έγνεψα, αισθανόμενος λίγο αναστατωμένος.
Την άφησα κάτω, έξω από την πόρτα. Εκείνη πήγε προς τη στάση του λεωφορείου. Εγώ οδήγησα μόνος προς το γραφείο.
Τη δεύτερη μέρα, και οι δυο μας συμπεριφερόμασταν πιο άνετα. Έγειρε στο στήθος μου. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα στην μπλούζα της.
Συνειδητοποίησα πως δεν ήταν πια νέα. Υπήρχαν λεπτές ρυτίδες στο πρόσωπό της, τα μαλλιά της γκρίζαραν!
Ο γάμος μας είχε αφήσει σημάδια πάνω της. Για ένα λεπτό, αναλογίστηκα τι της είχα κάνει.
Την τέταρτη μέρα, όταν τη σήκωσα στα χέρια μου, ένιωσα μια αίσθηση οικειότητας να επιστρέφει. Αυτή ήταν η γυναίκα που μου είχε προσφέρει δέκα χρόνια από τη ζωή της.
Ήταν πιο εύκολο να τη μεταφέρω καθώς περνούσε ο μήνας. Ίσως η καθημερινή εξάσκηση με έκανε πιο δυνατό.
Μια μέρα, διάλεγε τι να φορέσει. Δοκίμασε διάφορα φορέματα αλλά δεν μπορούσε να αποφασίσει ένα που να της ταιριάζει. Μετά αναστέναξε: ‘Όλα τα φορέματα μου είναι μεγάλα.’
Συνειδητοποίησα ξαφνικά πως είχε αδυνατίσει και αυτός ήταν ο λόγος που την μετέφερα πιο εύκολα.
Και σκέφτηκα τότε… Πόσο πόνο και πικρία είχε κρατήσει στην καρδιά της. Ασυναίσθητα, άπλωσα το χέρι μου και ακούμπησα το κεφάλι της.
Ο γιος μας μπήκε εκείνη τη στιγμή και είπε: ‘Μπαμπά, είναι ώρα να κουβαλήσεις τη μαμά έξω’.
Για εκείνον, το να βλέπει τον πατέρα του να κουβαλάει τη μητέρα του αποτελούσε πλέον ουσιαστικό κομμάτι της ζωής του.
Η γυναίκα μου έκανε νόημα στον γιο μας να πλησιάσει πιο κοντά και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Γύρισα το κεφάλι μου μακριά, γιατί φοβήθηκα πως μπορεί να αλλάξω γνώμη αυτή την τελευταία στιγμή.
Μετά, την κράτησα στην αγκαλιά μου και περπάτησα από την κρεβατοκάμαρα και μέσα από το καθιστικό, στο χολ.
Το χέρι της αγκάλιασε τον λαιμό μου απαλά και φυσικά. Κρατούσα το σώμα της σφιχτά. Ήταν σαν τη μέρα του γάμου μας.
Αλλά το πολύ πιο μικρό βάρος της μου προξενούσε θλίψη.
Την τελευταία μέρα, όταν την κράτησα στην αγκαλιά μου, δύσκολα μπορούσα να κάνω ένα βήμα. Ο γιος μας είχε πάει σχολείο. Την κράτησα σφιχτά και είπα: ‘Δεν είχα παρατηρήσει ότι στη ζωή μας δεν είχαμε οικειότητα.’
Οδήγησα στο γραφείο… Πετάχτηκα από το αυτοκίνητο, γρήγορα, χωρίς να κλειδώσω την πόρτα.
Ανέβηκα τις σκάλες. Η Τζέιν άνοιξε την πόρτα και της είπα: ‘Συγγνώμη, Τζέιν. Δεν θέλω να χωρίσω ακόμη.’
Με κοίταξε ξαφνιασμένη και μετά ακούμπησε το μέτωπό μου. Είπε: ‘Έχεις πυρετό;’ Πήρα το χέρι της από το μέτωπό μου.
‘Λυπάμαι, Τζέιν, δεν θέλω διαζύγιο’, είπα.
‘Η έγγαμη ζωή μου ήταν βαρετή επειδή εκείνη και εγώ δεν εκτιμούσαμε τις λεπτομέρειες της ζωής μας. Όχι επειδή δεν αγαπιόμαστε πια.
Συνειδητοποίησα τώρα πως αφού την μετέφερα στο σπίτι μας την ημέρα του γάμου μας, θα πρέπει να την κρατήσω μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.’
Η Τζέιν φάνηκε σαν να ξύπνησε ξαφνικά. Μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι και έκλεισε με δύναμη την πόρτα βάζοντας τα κλάματα. Κατέβηκα τις σκάλες και έφυγα με το αυτοκίνητο.
Στο ανθοπωλείο, στον δρόμο, παράγγειλα μια ανθοδέσμη για τη γυναίκα μου. Η πωλήτρια με ρώτησε τι να γράψει στην κάρτα.
Χαμογέλασα και έγραψα: ‘Θα σε μεταφέρω κάθε πρωί μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος.’
Εκείνη την ημέρα έφθασα σπίτι με λουλούδια στα χέρια, και χαμογελώντας ανέβηκα γρήγορα τις σκάλες.
Βρήκα τη γυναίκα μου να βρίσκεται στο κρεβάτι. Νεκρή.
Η γυναίκα μου πάλευε με τον ΚΑΡΚΙΝΟ εδώ και μήνες, αλλά ήμουν τόσο απασχολημένος με την Τζέιν που ούτε το πρόσεξα.
Ήξερε πως σύντομα θα πεθάνει και ήθελε να γλυτώσει τον γιο μας από οτιδήποτε αρνητικό θα ζούσε αν προχωρούσαμε με το διαζύγιο.
Τουλάχιστον, στα μάτια του γιου μας, υπήρξα ένας αξιαγάπητος σύζυγος…
Οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που έχουν σημασία στη σχέση μας. Δεν είναι τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, η περιουσία, τα χρήματα στην τράπεζα.
Όλα αυτά προσφέρουν ένα περιβάλλον που ευνοεί την ευτυχία αλλά δεν μπορούν από μόνα τους να κάνουν κάποιον ευτυχισμένο.
Άρα, βρες τον χρόνο να γίνεις φίλος με τη γυναίκα σου και κάνε αυτά τα πράγματα που δημιουργούν οικειότητα.
Αν δεν μοιραστείς αυτές τις σκέψεις, δεν θα γίνει τίποτα. Αν όμως το κάνεις, μπορεί να σώσεις τον γάμο σου.
Πολλές αποτυχίες στη ζωή έγιναν σε ανθρώπους που δεν είχαν καταλάβει πόσο κοντά ήταν στην επιτυχία, τη στιγμή ακριβώς που αποφάσισαν να τα παρατήσουν.”
Τα ζευγάρια αποφασίζουν συνήθως πολύ ανώριμα να διαλύσουν τον γάμο τους.
Τα μικρά και ασήμαντα φαίνονται αξεπέραστα, ενώ δεν δίνουν σημασία στα σημαντικά, σε αυτά που χαρίζουν ευτυχία και γαλήνη στην ψυχή ενός ανθρώπου.
Και όταν υπάρχουν παιδιά, πώς είναι δυνατό να λες ότι δεν πειράζει; Ότι “δεν μας ενώνει τίποτα πια”;
Παρακαλούμε μοιραστείτε αυτή την ιστορία με τους φίλους σας, ακόμη και αν δεν έχουν ακόμη οικογένεια.
Κάθε μέρα, σταματήστε για μια στιγμή ό,τι κάνετε και απλώς σκεφθείτε τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή σας: Είναι οι άνθρωποι που είναι δίπλα σας.
Δημοσιεύτηκε από: Newsner. Παρακαλώ πατήστε μου αρέσει.
