Η Βικτόρια Άρλεν είναι ένα από τα τρίδυμα παιδιά της οικογένειάς της.
Ως μικρό κορίτσι, αγαπούσε τον χορό και ήταν εξαιρετικά ταλαντούχα στον αθλητισμό. Ήταν σίγουρο πως θα κατάφερνε πάρα πολλά και σπουδαία πράγματα στη ζωή της.
Ωστόσο, όταν ήταν μόλις 11 ετών, η Βικτόρια είχε κάποια συμπτώματα που έμοιαζαν με γρίπη. Λιποθύμησε αρκετές φορές και τελικά υπέστη βαριά πνευμονία.
Δύο εβδομάδες αργότερα, παρέλυσε από τη μέση κάτω.
Το σώμα της έσβηνε σιγά-σιγά. Μια σοβαρή φλεγμονή του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού τής κατέστρεφε ολόκληρη τη ζωή και το μέλλον της.
Η οικογένειά της μπορούσε μόνο να της συμπαρασταθεί και να είναι δίπλα της, καθώς η Βικτόρια έχασε εντελώς την ικανότητα να μιλάει, να τρώει και να κινείται ελεύθερα.
Αλλά η απίστευτη ιστορία της δεν είχε τελειώσει. Αυτό που συνέβη τέσσερα χρόνια αργότερα θα ξάφνιαζε την οικογένειά της και τους γιατρούς.
Το 2006, όταν η Βικτόρια ήταν 11 ετών, βαθμιαία έπεσε σε κώμα έχοντας αρχικά εμφανίσει συμπτώματα που έμοιαζαν με γρίπη.
Δεν μπορούσε να ελέγξει καθόλου τα χέρια της, δεν μπορούσε να καταπιεί σωστά και δεν μπορούσε να βρει τις σωστές λέξεις για να εκφραστεί όταν ήθελε να μιλήσει.
Ήταν σαν κάποιος να είχε δώσει εντολή απενεργοποίησης στον κεντρικό πίνακα ελέγχου του εγκεφάλου της. Τότε ήταν που όλα άρχισαν να πηγαίνουν πολύ χειρότερα.
Η Βικτόρια πέρασε σχεδόν τέσσερα χρόνια «κλειδωμένη» μέσα στο σώμα της.
Οι γιατροί εξήγησαν στην οικογένειά της ότι ήταν σε κατάσταση φυτού. Τροφοδοτούνταν με ζωτικά υγρά μέσω ενός σωλήνα για να κρατιέται ζωντανή.
Οι γονείς της έμαθαν πολύ γρήγορα πως η κατάστασή της ήταν σοβαρή και ήταν εξαιρετικά απίθανο να ανακάμψει.
«Τη χάσαμε», είπε η μητέρα της, η Ζακλίν.
Αυτό που κανείς δεν ήξερε ήταν ότι η Βικτόρια μπορούσε να ακούει τους αγαπημένους της δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Για δύο χρόνια μετά την κατάρρευσή της σε κώμα, ξυπνούσε διανοητικά, αλλά δεν μπορούσε να κινήσει το σώμα της. Μπορούσε να ακούει όλες τις συνομιλίες γύρω της και ήθελε να αντιδράσει, αλλά το σώμα της δεν μπορούσε να υπακούσει στις εντολές της.
Η Βικτόρια δεν είχε τρόπο να πει στους ανθρώπους της τι ακριβώς της συνέβαινε.
Η Διάγνωση των Γιατρών
Μέχρι τότε, οι γιατροί είχαν ανακαλύψει την ασυνήθιστη ασθένεια που προκάλεσε τη φλεγμονή στον νωτιαίο μυελό και στον εγκέφαλο της Βικτόρια.
Άκουσε τους γιατρούς να λένε στην οικογένειά της ότι ήταν ουσιαστικά ζωντανή-νεκρή. Θα παρέμενε σε φυτική κατάσταση για το υπόλοιπο της ζωής της.
“Αλλά οι γονείς μου πίστευαν σε εμένα. Δημιούργησαν ένα δωμάτιο νοσοκομείου στο σπίτι μας στο Νιου Χάμσαϊρ και με φρόντιζαν οι τρεις αδελφοί μου. Είμαστε τρίδυμα και έχουμε ακόμη έναν μεγαλύτερο αδερφό. Μου μιλούσαν και μου έλεγαν τι συνέβαινε έξω από το δωμάτιό μου. Μου συμπαραστάθηκαν για να πολεμήσω και να δυναμώσω. Δεν ήξεραν ότι μπορούσα να τους ακούω, αλλά μπορούσα”, λέει η Βικτόρια στο ESPN.
Το 2010, η Βικτόρια κατάφερε να επανέλθει από την κατάσταση φυτού στην οποία είχε παγιδευτεί.
Ξεκίνησε να εμφανίζει σημάδια κίνησης τον Δεκέμβριο του 2009, όταν κατάφερε να επικοινωνήσει με τη μητέρα της. Από τότε, άρχισε σταδιακά να επανέρχεται στη ζωή. Ήταν σε θέση να κινήσει το ένα δάχτυλο και με την πάροδο του χρόνου προχώρησε σε πιο σύνθετες κινήσεις στα χέρια. Τελικά, μπόρεσε να σχηματίσει λέξεις. Και οι λέξεις στη συνέχεια έγιναν προτάσεις.
Άρχισε να τρώει υγρή τροφή μόνη της και έπειτα μπόρεσε να φάει το πρώτο κομμάτι στερεάς τροφής μετά από τέσσερα χρόνια. Η Βικτόρια μπόρεσε να κρατήσει το πρώτο της κινητό τηλέφωνο και έμαθε τι σήμαινε να ακολουθεί κάποιον στο Facebook.
Αλλά, παρά τις απίστευτες βελτιώσεις στην υγεία της, ένα πράγμα δεν μπορούσε ακόμη να κάνει: να κινήσει τα πόδια της.
Η Βικτόρια είπε ότι το πρήξιμο στον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό τής είχε προκαλέσει μόνιμη βλάβη. Θα έμενε παράλυτη από τη μέση και κάτω για πάντα.
Κάθε ειδικός της έλεγε το ίδιο: “Πρέπει να συνηθίσετε να κάθεστε σε αναπηρικό καροτσάκι.” Το αναπηρικό καροτσάκι ήταν τραυματική εμπειρία για εκείνη.
Αλλά η Βικτόρια μπορεί να υπερηφανεύεται για τη δύναμη της θέλησής της όπως κανένας άλλος. Αγωνιζόταν για να ξεπεράσει τις αδυναμίες της.
Όταν οι γιατροί τής είπαν ότι δεν θα περπατούσε ποτέ ξανά, αρνήθηκε να τους πιστέψει. Ήξερε ότι δεν είχε την πρόθεση να περάσει ολόκληρη τη ζωή της σε μια καρέκλα.
Πειράγματα στο Σχολείο
Παρά το σθένος της, τη δύναμη της ψυχής και την πίστη της, ήταν δύσκολο για τη Βικτόρια να σημειώσει πρόοδο σε αυτό το μέτωπο. Όταν επέστρεψε στο γυμνάσιο σε μια αναπηρική καρέκλα, έγινε θέμα και ήταν το αντικείμενο πειράγματος από τα άλλα παιδιά.
Ανυπομονούσε να επιστρέψει στο σχολείο, αλλά μετά την πρώτη της μέρα δεν ήθελε να ξαναπάει.
Η Βικτόρια γύρισε στο σπίτι της εντελώς απογοητευμένη, με δάκρυα στα μάτια. Εκείνη την ημέρα, οι γονείς της υποσχέθηκαν ότι θα έκαναν τα πάντα για να βοηθήσουν την κόρη τους να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, ώστε να αντιμετωπίσει και πάλι το περιβάλλον του σχολείου.
Κράτησαν την υπόσχεσή τους και δεν έχασαν ποτέ την ελπίδα. Και η ελπίδα ήταν αυτό που οδηγούσε τη Βικτόρια. Πάνω από όλα, η πεποίθησή της ότι μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα και να περπατήσει ξανά.
Σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ανάμεσα σε αυτά που δημοσιεύει στη σελίδα του προφίλ της στο Facebook, εξηγεί τη στάση της: “Η αισιοδοξία είναι η πίστη που μας οδηγεί στην επίτευξη. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου.”
Τελικά, το σημείο καμπής έφτασε για τη Βικτόρια.
Έχοντας μεγαλώσει κοντά σε μια λίμνη, είχε μάθει να κολυμπάει σε νεαρή ηλικία. Η Βικτόρια δεν ήταν ξένη προς το νερό. Είχε ήδη γραφτεί σε μια ομάδα κολύμβησης και συμμετείχε σε αγώνες όταν ήταν μόλις 10 ετών.
Ενώ ανέκαμπτε από την ασθένειά της, η Βικτόρια θεωρούσε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να κολυμπήσει και πάλι. Νόμιζε ότι είναι αδύνατο χωρίς τη χρήση των ποδιών της.
Αλλά τα αδέλφια της είχαν διαφορετική άποψη. Το 2010, την έριξαν στην πισίνα. Φοβόταν στην αρχή, αλλά η επαφή με το νερό ήταν το κίνητρο που χρειαζόταν.
Λέει ότι ένιωσε και πάλι ένα “άλμα” στη ζωή της. Όταν κολυμπούσε, η Βικτόρια ήταν ελεύθερη από την καρέκλα και, προς έκπληξή της, παρέμενε μια δυνατή κολυμβήτρια.
Επιπλέον, το νερό δεν της πρόσφερε μόνο ελευθερία, αλλά και εμπιστοσύνη.
Το καλοκαίρι του 2012, η Βικτόρια ήταν ήδη μέλος της ομάδας των ΗΠΑ που αγωνίστηκε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες. Πήρε μαζί της τρία αργυρά μετάλλια και ένα χρυσό στο ελεύθερο 100 μέτρων. Κατέγραψε επίσης ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο τελευταίο αγώνισμα.
Όταν επέστρεψε στο σπίτι από το Λονδίνο, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ήθελε να τη συναντήσει. Η Βικτόρια κλήθηκε να μιλήσει ως επίτιμη καλεσμένη και οι άνθρωποι άρχισαν να την αναγνωρίζουν παντού στον δρόμο.
Άρχισε να λέει την ιστορία της σε τηλεοπτικούς σταθμούς και περιοδικά και αποτελεί σήμερα έμπνευση για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο.
Υπήρχε, ωστόσο, ένα πράγμα που εξακολουθούσε να την ενοχλεί: αυτή η αναπηρική καρέκλα.
Το 2013, η Βικτόρια μετακόμισε στο Σαν Ντιέγκο για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα Project Walk, το οποίο βοηθά ανθρώπους σε παραλυσία να σταθούν και πάλι στα πόδια τους.
“Η μητέρα μου και εγώ μετακομίσαμε προσωρινά στο Σαν Ντιέγκο για να μπορώ να εκπαιδεύομαι καθημερινά. Καταλάβαμε ότι αυτό ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσε να με βοηθήσει, αλλά δεν θέλαμε να ζούμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τους αδελφούς μου και τον μπαμπά μου.
Κρατώντας την υπόσχεσή της, η οικογένειά μου αποφάσισε να ανοίξει το πρώτο Project Walk στην Ανατολική Ακτή. Έτσι, εγώ θα μπορώ να εκπαιδεύομαι κάθε μέρα ώστε να πετύχω τον στόχο μου, ενώ και άλλοι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου θα μπορούσαν να πιστέψουν και να βρουν την ελπίδα που χρειάζονται.
Οι ειδικοί στο νοσοκομείο εξακολουθούσαν να είναι δύσπιστοι όσον αφορά την ικανότητα της Βικτόρια να περπατήσει.
Ένας γιατρός είπε στους γονείς της ότι δεν “θα έβαζε στοίχημα το σπίτι του” ποντάροντας σε κάτι τέτοιο. Αντέδρασαν κάνοντας ακριβώς αυτό. Υποθήκευσαν το σπίτι τους για να μπορέσουν να ανοίξουν ένα Project Walk στη Βοστόνη.
Στις 11 Νοεμβρίου 2015, η Βικτόρια έκανε τα πρώτα της μικρά βήματα.
Κρατιόταν από έναν ιμάντα πάνω από έναν διάδρομο γυμναστικής, με δύο προπονητές να τη βοηθούν σιγά-σιγά να κινήσει τα πόδια της.
Είχαν περάσει έξι χρόνια από τότε που είχε «ξυπνήσει» από το κώμα. Τα πόδια της είχαν διαγνωστεί ως “νεκρά” από πολλούς γιατρούς, ξανά και ξανά. Όμως, η Βικτόρια σηκωνόταν πρωί κάθε μέρα και εκπαιδευόταν έξι ώρες για να φτάσει στον στόχο της.
Σιγά-σιγά, άρχισε να ανακτά την κίνηση στα πόδια της. Άρχισε να μπορεί να περπατάει με δεκανίκια.
Πέντε μήνες αργότερα, στις 3 Μαρτίου 2016, πέταξε πλήρως τα δεκανίκια και έβαλε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Από τότε, δεν έχει σταματήσει να περπατά.
“Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε μέρα είναι τέλεια. Το περπάτημα εξακολουθεί να είναι δύσκολο και εξακολουθώ να έχω σημαντική βλάβη, φοράω ειδικές τιράντες, ακολουθώ ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης για δύο με τρεις ώρες την ημέρα και ειδικά τις μέρες που αισθάνομαι τα πόδια μου πιο αδύνατα. Έχω την καρέκλα ή τα δεκανίκια μου σε κατάσταση αναμονής, αλλά η προσπάθειά μου να περπατήσω είναι πλέον λιγότερο εμφανής”, εξηγεί.
Μόνο ο προπονητής της και η οικογένειά της γνωρίζουν την πραγματική έκταση της βλάβης που έχει υποστεί το σώμα της και την τεράστια προσπάθεια που απαιτείται για να συνεχίσει να προοδεύει μέρα με την ημέρα.
“Αλλά, αξίζει τον κόπο. Πέρασαν 10 χρόνια για να είμαι σε θέση να κοιτάξω κάποιον κατευθείαν στο πρόσωπο, αντί να κοιτάζω τα οπίσθια του καθενός όλη την ημέρα”, έγραψε.
Όταν η Βικτόρια στάθηκε όρθια για πρώτη φορά από την αναπηρική της καρέκλα, δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσαν οι άνθρωποι όταν την έβλεπαν.
“Αλλά τότε συνειδητοποίησα ότι αυτός είναι ο προορισμός μου. Κανείς άλλος ίσως δεν μπορεί να δώσει ελπίδα σε ανθρώπους σαν και εμένα, που την χρειάζονται περισσότερο από όλους.”
Σήμερα, η Βικτόρια έχει βρει τη νέα της ταυτότητα, μετά από ένα ταραχώδες 10χρονο ταξίδι στη ζωή της.
Είναι παραολυμπιακή χρυσή ολυμπιονίκης, επικεφαλής του προγράμματος στο αθλητικό κανάλι του ESPN και, πάνω απ’ όλα, ένας άνθρωπος που επέζησε και προόδευσε χάρη στη δύναμη της ψυχής και την πίστη του.
Η Βικτόρια αποτελεί παράδειγμα που εμψυχώνει χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι τώρα βρίσκονται καθηλωμένοι στο αναπηρικό καροτσάκι και είναι μια έμπνευση για όλους, ανεξάρτητα από το πού βρισκόμαστε και τι κάνουμε στη ζωή μας.
Παρ’ όλα αυτά, εκείνη φροντίζει να επισημαίνει ένα πράγμα:
“Δεν τα κατάφερα μόνη μου. Και είμαι ευγνώμων σε όλους όσους με βοήθησαν. Κάθε μέρα, συνηθίζω τη νέα μου πραγματικότητα. Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή.”
Ελάχιστοι θα μπορούσαν να καταφέρουν αυτό που κατάφερε η Βικτόρια. Μια μοναδική, υπέροχη γυναίκα που αξίζει τον σεβασμό και την αγάπη όλων μας!
