Στις μέρες μας, τα διαζύγια δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Στην πραγματικότητα, υπολογίζεται πως οι μισοί από τους γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο.
Ασφαλώς, αν και είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο τα διαζύγια σήμερα, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι τα παιδιά βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο όταν οι γονείς αποφασίζουν να χωρίσουν, είτε αυτό γίνει πολιτισμένα είτε κατόπιν πολλών αντιπαραθέσεων και διεκδικήσεων.
Οι γονείς ξεχνούν τα παιδιά τους μέσα σε αυτόν τον αγώνα επικράτησης κατά του πρώην συντρόφου τους. Εκείνα βρίσκονται στο μέσο πυρών που εξαπολύονται από τους γονείς τους και βιώνουν καταστάσεις που μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη τους.
Όταν ένας δικηγόρος συνάντησε μια γυναίκα που ήθελε να καταθέσει αίτηση διαζυγίου, πίστευε πως θα ήταν μια από τις συνηθισμένες υποθέσεις. Που αν και θα είχε κάποιες ιδιαιτερότητες, δεν θα διέφερε και πολύ από τόσα άλλα διαζύγια που απασχολούν τη δικαιοσύνη.
Ωστόσο, η ιστορία αυτής της γυναίκας τάραξε ακόμη και έναν άνθρωπο που έχει ακούσει και έχει δει πολλά στη ζωή του. Η επόμενη ιστορία είναι πραγματική και δημοσιεύτηκε στο βιβλίο: “Κοτόσουπα για την Ψυχή: Οι Μητέρες Γνωρίζουν Καλύτερα”.
Η απίστευτη υπόθεση του Μπομπ
“Είμαι δικηγόρος διαζυγίου.
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι τα έχω ακούσει και τα έχω δει όλα. Αλλά πριν από δέκα χρόνια, μια γυναίκα μπήκε στο γραφείο μου για μια νέα υπόθεση. Και από τότε, ούτε η ζωή μου ούτε η δουλειά μου δεν είναι η ίδια.
Το όνομά της ήταν Μπάρμπαρα και παρουσιάστηκε στο γραφείο μου σαν μια απλή, καθημερινή γυναίκα. Υπολόγισα ότι πρέπει να ήταν περίπου δεκαεννέα ετών όταν την πρωτοείδα. Και αρκετά αθώα.
Έκανα λάθος. Ήταν τριάντα δύο, με τέσσερα παιδιά ηλικίας μεταξύ τριών και εννέα ετών. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες αγριότητας, αλλά η σωματική, ψυχική και σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη η Μπάρμπαρα στα χέρια του συζύγου της, με έκανε να νιώθω άρρωστος στο στομάχι.
Ωστόσο, ολοκλήρωσε την περιγραφή των συνθηκών της συζυγικής της ζωής με αυτόν τον άνθρωπο λέγοντας: “Ξέρετε, δεν είναι μόνο δικό του λάθος. Τα παιδιά μου και εγώ υπομείναμε αυτή την κατάσταση από επιλογή μου. Αναλαμβάνω την ευθύνη γι’ αυτό. Ξέρω ότι το τέλος της δυστυχίας μου θα έρθει μόνο όταν αποφασίσω ότι έχω υποφέρει αρκετά και αυτή την απόφαση την έχω πάρει τώρα. Σπάω τον φαύλο κύκλο.”
Είχα ασκήσει δικηγορία για δεκαπέντε χρόνια και πρέπει να ομολογήσω ότι στο μυαλό μου θα ήθελα πολύ να υπάρξει δικαιοσύνη για αυτόν τον τύπο.
Αλλά εκείνη συνέχισε να μιλάει. «Πιστεύεις στη συγχώρεση;» Με ρώτησε.
«Ναι, φυσικά», είπα. «Πιστεύω ότι αυτό που κάνουμε επιστρέφει σε εμάς. Και αν προσπαθήσουμε να κάνουμε το σωστό, το καλό επιστρέφει. Οι πελάτες μου, οι οποίοι έχουν αρνηθεί τη συγχώρεση, απέκλεισαν αυτή την επιλογή από τους εαυτούς τους».
Αυτά τα λόγια ήταν τόσο σίγουρα για μένα, που ουσιαστικά μου βγήκαν αυθόρμητα. Αν όμως κάποια είχε δικαιολογημένο λόγο εκείνη τη στιγμή να νιώθει οργή, ήταν η Μπάρμπαρα.
Αλλά εκείνη μου είπε με ηρεμία: «Πιστεύω κι εγώ στη συγχώρεση».
“Πιστεύω ότι αν κρατήσω θυμό απέναντι στον σύζυγό μου, θα τροφοδοτήσει μόνο σύγκρουση και τα παιδιά μου θα είναι αυτά που θα υποστούν τις συνέπειες.”
Και συνέχισε με ένα απαλό χαμόγελο στο πρόσωπο: “Το πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά μου είναι πολύ έξυπνα. Μπορούν να καταλάβουν αν θα συγχωρέσω πραγματικά τον πατέρα τους … ή αν λέω απλά λόγια. Πρέπει να απελευθερώσω πραγματικά την οργή μου.
Και εδώ χρειάζομαι μια χάρη από εσάς.”
Είχα ήδη σκύψει ασυναίσθητα προς τα εμπρός πάνω στο γραφείο μου.
“Δεν θέλω αυτό το διαζύγιο να είναι εκδικητικό. Δεν θέλω να του ρίξω όλη την ευθύνη. Το μόνο πράγμα που θέλω περισσότερο από όλα είναι να τον συγχωρέσω αληθινά και θα ήθελα να συμπεριφερόμαστε εσείς κι εγώ με αυτόν τον τρόπο.”
Σταμάτησε και με κοίταξε στα μάτια. «Και θέλω να μου υποσχεθείτε ότι θα το τηρήσετε αυτό».
Έχω να πω ότι το αίτημα αυτό ήταν ενάντια στις καλύτερες συμβουλές που θα είχα να της δώσω ως δικηγόρος. Αλλά ταίριαζε με τις πεποιθήσεις μου και τις ηθικές αξίες μου ως άνθρωπος.
«Θα κάνω το καλύτερο δυνατό», είπα.
Δύσκολη Απόφαση
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Ο σύζυγος της Μπάρμπαρα δεν είχε κανένα συμφέρον να κάνει το ίδιο. Η επόμενη δεκαετία χαρακτηρίστηκε από επιθέσεις στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά της. Και επαναλαμβανόμενες περιόδους μη πληρωμής της διατροφής για τα παιδιά. Υπήρχαν ακόμη και στιγμές που θα μπορούσε να τον είχε ρίξει στη φυλακή, αλλά ποτέ δεν το επεχείρησε.
Μετά από μια άλλη συνεδρίαση του δικαστηρίου που κατέληξε υπέρ της, με έπιασε στον διάδρομο. «Έχεις κρατήσει την υπόσχεσή σου, Μπόμπ», μου είπε και χαμογέλασε.
“Παραδέχομαι ότι υπήρξαν στιγμές που ήθελα να σε βρίσω που δεν μου άλλαξες τη γνώμη. Αναρωτιέμαι μερικές φορές αν άξιζε τον κόπο. Αλλά, ευχαριστώ.”
Ήξερα τι εννοούσε. Ο πρώην της συνέχισε να παραβιάζει ακόμη και τους ελάχιστους κανόνες ευπρέπειας. Ωστόσο, δεν είχε απαντήσει ποτέ με τον ίδιο τρόπο.
Η Μπάρμπαρα βρήκε τελικά κάποια στιγμή και παντρεύτηκε την αγάπη της ζωής της. Παρ’ όλο που όλα τα θέματα ρυθμίστηκαν τελικά, πάντα μου άρεσε να λαμβάνω την κάρτα της για τα Χριστούγεννα, μαθαίνοντας πώς τα πάει με την οικογένειά της.
Στη συνέχεια, μια μέρα, έλαβα μια κλήση. «Μπομπ, είμαι η Μπάρμπαρα. Πρέπει να έρθω να σου δείξω κάτι».
«Φυσικά», είπα.
Και τώρα, τι άλλο; Σκέφτηκα. Πόσο καιρό αυτός ο τύπος θα συνεχίσει να της δημιουργεί προβλήματα;
Η γυναίκα που μπήκε στο γραφείο μου ήταν όμορφη και γεμάτη πολλή περισσότερη αυτοπεποίθηση από ό,τι είχε πριν δέκα χρόνια. Σαν να μου φάνηκε μάλιστα πως περπατούσε με περισσότερο αέρα και σιγουριά.
Καθώς ήμουν έτοιμος να τη χαιρετήσω, μου έδωσε μια φωτογραφία του γιου της από το γυμνάσιο που τραβήχτηκε κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Ο Τζον φορούσε μια στολή ποδοσφαίρου. Ο πατέρας του στεκόταν στα αριστερά του άκαμπτα και ψυχρά.
Το αγόρι κοίταζε με υπερηφάνεια τη μαμά του, που ήταν κοντά του, με ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ήξερα από τις χριστουγεννιάτικες επιστολές της, ότι το παιδί είχε φοιτήσει σε ένα πολύ καλό σχολείο.
«Είναι από τότε που σκόραρε στο πρωτάθλημα», μου είπε. “Το παιχνίδι χάρισε στην ομάδα τους την πρώτη θέση”, εξήγησε.
«Νομίζω ότι άκουσα κάτι γι ‘αυτό», απάντησα και χαμογέλασα.
«Διάβασε στο πίσω μέρος», είπε. Γύρισα τη φωτογραφία για να δω τι είχε γράψει ο γιος της.
Μαμά,
Θέλω να ξέρεις ότι είσαι η καλύτερη μαμά που μπορεί να έχει ένα παιδί. Ξέρω πως ο μπαμπάς κατάφερε να κάνει τη ζωή μας άθλια. Ακόμη και όταν αρνήθηκε να πληρώσει ό,τι έπρεπε, να πληρώσει για το σχολείο, εσύ εργαζόσουν παραπάνω μόνο και μόνο για να βεβαιωθείς ότι δεν θα μας έλειπε τίποτα.
Νομίζω ότι το καλύτερο που έκανες όμως είναι αυτό που δεν έκανες. Ποτέ δεν μίλησες κακά για τον μπαμπά.
Σε ευχαριστώ που δεν μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου οι άλλος γονέας είναι ο κακός, όπως οι φίλοι μου που έζησαν τα διαζύγια των δικών τους. Ο μπαμπάς ήταν απαίσιος σε εσένα. Το ξέρω όχι επειδή μου το είπες εσύ, αλλά επειδή το κατάλαβα εγώ.
Σας αγαπώ και τους δύο, αλλά εσένα αγαπώ και σε θαυμάζω πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο.
Αγάπη,
Τζον
Είναι αλήθεια πως αυτή η ιστορία αποτελεί εξαίρεση.
Η πραγματικότητα αποδεικνύει πως πολύ δύσκολα λαμβάνεις ακόμη και ένα ευχαριστώ για τις θυσίες που κάνεις. Αυτό που έκανε η Μπάρμπαρα είναι ηρωικό αλλά και αφελές θα έλεγε κανείς.
Άραγε, ήταν αυτός ο καλύτερος τρόπος για να προστατεύσει τα παιδιά της και τον εαυτό της;
Κοινοποιήστε αυτή την ιστορία στους φίλους σας ώστε να σκεφτούν και εκείνοι: τι θα έκαναν αν βρίσκονταν στη θέση της Μπάρμπαρα;
Πρέπει λοιπόν πάντα να κάνεις αυτό που θεωρείς ηθικό, ακόμη και αν κινδυνεύεις να “ισοπεδωθείς” από ένα ενδεχομένως άδικο σύστημα δικαιοσύνης;
