Θα έχετε ακούσει βέβαια για τα θετικά του Facebook. Ανάμεσα σε τόσα αρνητικά που λέγονται για παραβίαση του απορρήτου και της ιδιωτικής ζωής, είναι αναμφισβήτητο ότι το Facebook έχει προσφέρει μεγάλη χαρά σε ανθρώπους που βρίσκονται μετά από πάρα πολλά χρόνια ή όταν το δίκτυο ενεργοποιείται για να προσφέρει βοήθεια σε κάποιο από τα μέλη του.
Εκκλήσεις τόσο ξεχωριστές όσο η συνεισφορά αίματος ή ανεύρεση δότη οργάνων, αλλά και πιο καθημερινές όπως η υιοθεσία ενός κατοικίδιου έχουν βρει ανταπόκριση από τα εκατομμύρια μελών στο Facebook.
Όμως, όταν η 25χρονη Χέιλι Άρσενολτ ζήτησε βοήθεια δημοσιεύοντας μια ανάρτηση στα κοινωνικά μέσα, μάλλον δεν περίμενε να βρει τόσες εθελόντριες που πρόθυμα έτρεξαν να συμπαρασταθούν. Και μάλιστα, με αυτόν τον τρόπο.
Ρωτήστε όποιον γονέα θέλετε, μητέρα ή πατέρα, και θα σας πει πόσο μεγάλη δοκιμασία είναι να μεγαλώσετε ένα παιδί χωρίς να έχετε καμία βοήθεια.
Η Χέιλι Άρσενολτ ήθελε να γίνει μητέρα παρ’ όλες τις προκλήσεις. Ήταν πολύ χαρούμενη όταν έμεινε έγκυος. Αλλά σε λίγο η χαρά μετατράπηκε σε ανησυχία καθώς φάνηκε ότι κυοφορούσε όχι ένα παιδί, ούτε δύο. Η Χέιλι περίμενε τρίδυμα.
Ωραία να μεγαλώνεις ένα παιδί, άντε δύο. Αλλά τρία μαζί είναι μάλλον δύσκολο ακόμη και για τους πιο δυνατούς γονείς. Στην αρχή ακουγόταν σαν τρέλα, αλλά τελικά η Χέιλι κατέφυγε στο Facebook και ζήτησε βοήθεια. Οποιαδήποτε βοήθεια θα ήταν ευπρόσδεκτη.
Μετά τη γέννηση των τριών αγοριών της, του Χόγκαν, του Ράιλαν και του Φιν, ο χρόνος της ημέρας φαινόταν ότι δεν έφτανε καθώς η μητέρα έπρεπε να θηλάζει τα τρία μωρά, αλλά και να τα φροντίζει αλλάζοντας πάνες καθαρίζοντάς τα και αφιερώνοντας όλη την ενέργεια που διέθετε επί τρία.
Η μητέρα της μπόρεσε να τη βοηθήσει για μικρό χρονικό διάστημα στην αρχή, αλλά έπρεπε και εκείνη να γυρίσει στις υποχρεώσεις του δικού της σπιτικού.
Ήταν τότε που πανικοβλήθηκε και στράφηκε στο Facebook για βοήθεια.
Εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες, άνθρωποι είδαν την έκκληση της Χέιλι. Το μήνυμά της αναδημοσιευόταν από τον έναν στον άλλον.
Τελικά, βρέθηκαν τρεις γυναίκες που ευχαρίστως ήθελαν να προσφέρουν ένα χέρι βοήθειας. Τρεις γιαγιάδες εμφανίστηκαν από το πουθενά προς μεγάλη χαρά της Χέιλι.
Η Τζένι, η Άλις και η Ανίτα είναι αδελφές. Κάποτε υπήρξαν και εκείνες μητέρες και ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί, ιδίως τους πρώτους μήνες της ανάπτυξής του.
Η Τζένι δήλωσε στο κανάλι CBC: “Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να έχεις ένα παιδί και πόση δουλειά χρειάζεται. Όταν άκουσα ότι πρόκειται για τρία κατάλαβα πόσο εξουθενωτικό πρέπει να ήταν.”
Σε πολλές κοινωνίες όπου δεν υπάρχουν τα μέσα για να μπορέσει μια οικογένεια να αναθρέψει από μόνη της ένα παιδί υπάρχει ένα ρητό, σε διάφορες παραλλαγές από περιοχή σε περιοχή. Η ουσία όμως είναι η ίδια:
“Χρειάζεται ένα χωριό για να ανατραφεί ένα παιδί”.
Που σημαίνει ότι για την ανατροφή ενός παιδιού είναι ανάγκη και υποχρέωση να βοηθά όλη η κοινωνία.
Ολόκληρο το χωριό δημιουργούσε ένα πέπλο προστασίας για τα παιδιά της κοινότητας και η μια οικογένεια βοηθούσε την άλλη στην ανατροφή τους.
Σήμερα αυτές οι συνήθειες δεν υπάρχουν πια. Αλλά φαίνεται ότι η θέληση υπάρχει και όταν χρειαστεί, όπως συνέβη στην περίπτωση της Χέιλι, οι άνθρωποι νιώθουν ηθική υποχρέωση να βοηθήσουν τα παιδιά και τη μητέρα.
Η Χέιλι μένει σε ένα χωριό 800 κατοίκων στον Καναδά. Η μικρή σε αριθμό κοινότητα της Χέιλι αποδείχτηκε πολύ μεγάλη σε ψυχικά χαρίσματα και η βοήθεια δεν άργησε να έρθει.
Οι τρεις αδελφές έχουν γίνει κάτι σαν νονές για τα τρία αγόρια, αναλαμβάνοντας η κάθε μια από ένα έτσι ώστε η Χέιλι να έχει λίγο χρόνο για τον εαυτό της, που πολύ πιθανό να τον σπαταλήσει για να… κοιμηθεί.
“Για μένα είναι δώρο να έρχομαι εδώ”, δήλωσε η Τζένι.
Το άρθρο δεν αναφέρει κάτι για τον μπαμπά των παιδιών, που σημαίνει πως η Χέιλι ήταν για κάποιο λόγο αναγκασμένη να μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της. Ευτυχώς όμως βρέθηκαν αρκετοί για να τη βοηθήσουν.
Αυτή η ιστορία μας δείχνει ότι παρ’ όλη την αποξένωση που υπάρχει σήμερα, οι ηθικές αξίες και η κοινωνικότητα είναι μέρος του εαυτού μας και βρίσκονται πάντα μέσα μας ακόμη και είναι σε αδράνεια.
Χωρίς τη βοήθεια των ανθρώπων γύρω της η Χέιλι θα είχε σοβαρό πρόβλημα.
Είναι όμως μεγάλη πρόκληση να τεθούν σήμερα με σαφήνεια τα όρια της ιδιωτικότητας και της “ανοιχτής πόρτας” ακόμη και προς εκείνους που θέλουν να μας βοηθήσουν. Η δυσπιστία και ο φόβος είναι τα συναισθήματα που συνήθως επικρατούν.
Αυτοί λοιπόν που θέλουν να βοηθήσουν καλό είναι να κρατούν απόσταση και να είναι πολύ διακριτικοί μέχρι να υπάρχει εμπιστοσύνη και σαφής πρόσκληση για βοήθεια. Δεν πρέπει να επιβάλλουμε στους άλλους την παρουσία μας ακόμη και αν θέλουμε το καλό τους.
Παρακαλούμε κοινοποιήστε το άρθρο στους φίλους σας στο Facebook για να δουν και εκείνοι ότι γίνονται επίσης πολλά καλά μέσα από τα κοινωνικά μέσα.
