50 χρόνια μετά από την Έκθεση Κόλμαν οι κοινωνίες δεν έχουν αποφασίσει τι πρέπει να κάνουν
Μια Δευτέρα, ένα 11χρονο κορίτσι εμφανίστηκε στο σχολείο κρατώντας ένα χειρόγραφο σημείωμα από τη μητέρα της.
Το μήνυμα, που το κορίτσι έδωσε στους δασκάλους του σχολείου, έλεγε ότι η μητέρα της χρειαζόταν βοήθεια. Πως την κρατούν αιχμάλωτη και αναγκάζεται να παραμένει σε ένα τροχόσπιτο παρά τη θέλησή της.
Στο σημείωμα, η γυναίκα έλεγε επίσης ότι δεν ήθελε κανείς να την καλέσει στο τηλέφωνο, μάλλον επειδή θα υποψιαζόταν κάτι ο άνθρωπος που την κρατούσε φυλακισμένη.
Περίπου δύο ώρες αργότερα, οι αστυνομικοί εμφανίστηκαν στην Ιστ Φελισιάνα, βορειοανατολικά της πόλης Μπάτον Ρουζ, στη Λουιζιάνα των ΗΠΑ.
“Κανείς δεν απάντησε στην πόρτα”, δήλωσε ο σερίφης Τζεφ Τράβις μιλώντας σε τοπική εφημερίδα. “Φαινόταν σαν να μην ήταν κανείς μέσα. Ήταν πολύ ήσυχα.”
Αφού εξασφάλισαν ένταλμα έρευνας, οι αστυνομικοί επέστρεψαν στο σημείο και μπήκαν στο τροχόσπιτο όπου βρήκαν τη μητέρα του κοριτσιού και τον Ντόναλντ Ρέι Γκάι, τον 27χρονο άνδρα που η γυναίκα κατηγορούσε πως την κρατούσε όμηρο.
Οι αξιωματικοί βρήκαν επίσης τη μητέρα και τη γιαγιά του Γκάι οι οποίες επίσης ζούσαν στο τροχόσπιτο. Ο Γκάι τελικά συνελήφθη διότι εκκρεμούσαν σε βάρος του διάφορα εντάλματα σύλληψης για άλλες υποθέσεις, όπως αναφέρει η εφημερίδα Washington Post.
Το περιστατικό δεν ήταν τελικά τόσο σημαντικό ή κρίσιμο από νομική άποψη, όσο τουλάχιστον φαινόταν στην αρχή. Δεν διέφερε από τόσες άλλες “παλαβές” ιστορίες που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι αστυνομικοί σε όλον τον κόσμο.
Ακόμη όμως και αυτά τα συμβάντα φανερώνουν πόσο προβληματικές μπορεί να είναι οι οικογενειακές συνθήκες που βιώνουν ορισμένα παιδιά.
Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι συχνά εκείνοι που ακούνε από το στόμα των μαθητών τους απίστευτες ιστορίες για αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι. Και βρίσκονται σε δίλημμα.
Τι αποτελεί ιδιωτικό βίο και μέχρι πού μπορούν να παρέμβουν οι δάσκαλοι για να προστατεύσουν τους μαθητές τους;
Στην Ελλάδα, οι υποθέσεις που γίνονται γνωστές αφορούν συνήθως σεξουαλική κακοποίηση. Δύσκολα όμως θα βρει κάποιος μια άλλη δημοσιευμένη ιστορία. Άλλες περιπτώσεις εξαιρετικής βίας ή εκμετάλλευσης σε βάρος ανηλίκου φαίνεται ότι δεν είναι τόσο σημαντικές για να αναφέρονται στις αρχές. Ή για να ασκηθούν διώξεις.
Η εξασφάλιση όμως ενός υγιούς περιβάλλοντος ανάπτυξης του παιδιού έχει σημαντικές συνέπειες για ολόκληρη την κοινωνία.
Η πιο σημαντικά περιεκτική έρευνα που εξέτασε τη σημασία του περιβάλλοντος ενός σπουδαστή σε σχέση με την απόδοσή του στο σχολείο είναι χωρίς αμφιβολία η Έκθεση Κόλμαν.
Χρησιμοποιώντας δεδομένα από περισσότερους από 600.000 φοιτητές και καθηγητές στις ΗΠΑ, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα ακαδημαϊκά επιτεύγματα ήταν λιγότερο σχετικά με την ποιότητα του προγράμματος και υπηρεσιών ενός εκπαιδευτικού ιδρύματος και περισσότερο με το περιβάλλον του σπουδαστή.
Ήταν η κοινωνική σύνθεση της ομάδας των σπουδαστών, η αίσθηση του μαθητή ότι ελέγχει το περιβάλλον και το μέλλον του που αποτελούν τους πιο καθοριστικούς παράγοντες για ακαδημαϊκή επιτυχία.
O Pär Stenbäck εξηγεί σε ένα άρθρο του γιατί η Φινλανδία μπορεί να υπερηφανεύεται για την εκπαίδευσή της (παρά τα μέτρα λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί και εκεί πλήττοντας και την εκπαίδευση):
1. Η εκπαίδευση και η μάθηση πρέπει να αποτελεί σεβάσμιο και σεβαστό κομμάτι της κουλτούρας σας.
2. “Κανένα παιδί πίσω” ήταν ένα σλόγκαν που υιοθετήθηκε στα φινλανδικά σχολεία πολύ πριν γίνει δημοφιλές στις ΗΠΑ.
3. Χρειάζεστε υψηλής ποιότητας δασκάλους με συμπόνια. Μόνο το 11% των αιτούντων στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού γίνονται δεκτοί στη Φινλανδία.
Κάποιες ευρωπαϊκές χώρες παρεμβαίνουν έμμεσα αλλά ριζικά στη διαμόρφωση ενός θετικότερου περιβάλλοντος για τα παιδιά, παρέχοντας περισσότερες υπηρεσίες και “κρατώντας” περισσότερο χρόνο τον μαθητή σε ελεγχόμενο και αναβαθμισμένο περιβάλλον ενός σύγχρονου σχολείου ή πανεπιστημίου.
Προσφέρουν, για παράδειγμα, μεσημεριανό, ώρες για μελέτη, πρόσθετες δραστηριότητες, κλπ. Είναι φανερό ότι επενδύουν εκεί μακροχρόνια για να διαμορφώσουν υγιείς και παραγωγικούς πολίτες, κάτι όμως που μπορεί να προκαλέσει ενδεχομένως δυσάρεστους συνειρμούς, παραπέμποντας σε απολυταρχικά καθεστώτα.
Εσείς τι πιστεύετε;
1. Θα πρέπει να παρεμβαίνουν οι αρχές όταν διαπιστώνονται φαινόμενα ακόμη και απλής βίας και εκμετάλλευσης κατά ανηλίκου ή αυτό θα αποτελούσε υπερβολική παρέμβαση σε θέματα ιδιωτικού βίου;
2. Θα πρέπει το κράτος να στραφεί σε εξαιρετικά σημαντικές επενδύσεις στην αναβάθμιση της ποιότητας εκπαιδευτικών και άλλων υπηρεσιών στο ευρύτερο περιβάλλον του σχολείου, προσδοκώντας μακροχρόνια στην “παραγωγή” υγιών και κοινωνικά συνειδητοποιημένων πολιτών;
Κοινοποιήστε αυτό το άρθρο στο Facebook για να δώσετε τροφή για σκέψη στους φίλους και συγγενείς σας.
