Αν σας αφήνει ο σύντροφός σας με χαμηλή αυτοπεποίθηση, σημαίνει πως το άτομο αυτό δεν είναι κατάλληλο για να μοιραστείτε τη ζωή μαζί του.
Αλλά, μερικές φορές ο φόβος της μοναξιάς είναι μεγαλύτερος από την επιδίωξη της ευτυχίας και πολλοί παραμένουν σε μια σχέση παρά τα προβλήματα. Ακόμη και αν αυτή η σχέση τούς φθείρει.
Και μπορεί να λέει κάποιος πως θα κάνει υπομονή, πως ίσως κάτι να αλλάξει, πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά τελικά είναι αδύνατο να βιώνεις καθημερινά μια καταστροφική κατάσταση.
Ο άνθρωπος της επόμενης ιστορίας έφτασε σε σημείο που δεν πάει άλλο και ακολούθησε η συναισθηματική έκρηξη.
Είπε τι αντιμετώπισε στο διαδικτυακό φόρουμ Reddit και πολύ σύντομα έλαβε μηνύματα υποστήριξης από χιλιάδες ξένους που έτυχε να διαβάσουν τη δημοσίευσή του.
Διαβάζοντας και εγώ όσα γράφει, πρέπει να πω πως συγκλονίστηκα.
Σκέφτηκα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας την ανάρτηση αυτού του ανθρώπου, ελπίζοντας πως και εσείς θα την κοινοποιήσετε σε άλλους ώστε να γίνει ευρύτερα γνωστή.
Να λοιπόν τι έγραψε αυτός ο πατέρας:
“Η θετή μου κόρη παντρεύεται στις 3 Αυγούστου. Η προετοιμασία του γάμου έχει αναλώσει το μεγαλύτερο μέρος της δικής της ζωής αλλά και της μητέρας της, τους τελευταίους έξι μήνες.
Λέω “της μητέρας της” επειδή δεν είμαστε παντρεμένοι, αν και ζούμε μαζί εδώ και 10 χρόνια.
Η κόρη μου αποφοίτησε τον περασμένο Δεκέμβριο από το Πανεπιστήμιο. Πληρώσαμε για τις σπουδές της, αν και ήταν μια δημόσια σχολή. Μας στοίχισε περίπου 40 χιλιάδες δολάρια.
Δεν έχει δουλειά και ζούσε μαζί μας όσο σπούδαζε, αλλά και μετά την αποφοίτησή της. Της αγόρασα επίσης ένα αυτοκίνητο για να μετακινείται όταν τελείωσε το λύκειο.
Από καιρό σε καιρό ο άχρηστος πατέρας της εμφανιζόταν στη ζωή της και εκείνη έδειχνε αμέσως τη συμπάθειά της.
Αν και δεν έχει συνεισφέρει ούτε ένα σεντ στην εκπαίδευσή της, ούτε έχει πληρώσει οποιαδήποτε διατροφή για το παιδί του (αν και αυτό ήταν λάθος της συντρόφου μου), εκείνη τον αγαπά ακόμα και τον θέλει στη ζωή της.
Μένει πάντα τόσο ώστε να της ραγίσει την καρδιά με κάτι που θα κάνει ή με μια υπόσχεση που δεν θα κρατήσει.
Ο χώρος που θα γίνει ο γάμος είναι για 250 άτομα. Τους έδωσα έναν κατάλογο 20 ατόμων που θα ήθελα να καλέσω, μιας και, έτσι κι αλλιώς, εγώ θα πληρώσω για τα πάντα.
Μου είπαν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα και θα το φροντίσουν. Ενημέρωσα λοιπόν αυτούς τους ανθρώπους πως θα έπαιρναν πρόσκληση και έπρεπε να θυμούνται την ημερομηνία.
Ένα Σάββατο, είδα έναν φίλο μου από αυτή τη λίστα στο γήπεδο του γκολφ και τον ρώτησα αν θα έρθει στο τραπέζι. Μου είπε ότι δεν είχε λάβει πρόσκληση.
Τον ενημέρωσαν για να παραστεί στον γάμο αλλά δεν του ήρθε πρόσκληση για κάτι περισσότερο.
Είχε την πρόσκληση στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του (μαζί με άλλο ταχυδρομείο που είχε λάβει εδώ και έξι μήνες) και μου την έδειξε.
Ήταν μια γενική πρόσκληση και όχι ειδική για το τραπέζι, ενώ το δικό μου όνομα δεν ήταν πουθενά.
Υπήρχε το όνομα του πατέρα και της μητέρας της νύφης, αλλά το δικό μου δεν υπήρχε.
Αποτέλεσμα ήταν να γίνει καυγάς με τη σύντροφό μου. Ανακάλυψα πως κανένας από τη λίστα των 20 φίλων μου που τους είχα δώσει δεν είχε προσκληθεί στο τραπέζι.
Μου είπε πως έπρεπε να “κοπούν” γιατί τα 250 άτομα ήταν “ένας μικρός αριθμός για να μπορέσουν να έρθουν όλοι”.
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Οι άνθρωποι που εκτιμώ και είναι σημαντικοί στη ζωή μου δεν μπορούσαν να έρθουν στον γάμο.
Η σύντροφός μου μού είπε πως “αν κάποιοι δηλώσουν πως δεν θα έρθουν τότε θα υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις”.
Αλλά αυτό ήταν ακόμη ένα χαστούκι, κατά τη γνώμη μου. Έτσι, όλο το Σάββατο ήμουν εκνευρισμένος.
Χθες, τρώγαμε βραδινό με τον γαμπρό, ενώ εμφανίστηκε ένας καλεσμένος-έκπληξη, ο “Πραγματικός Μπαμπάς”.
Εκείνο το βράδυ η θετή μου κόρη ανακοίνωσε πως ο “Πραγματικός Μπαμπάς” της μπορούσε τελικά να έρθει στον γάμο και να την παραδώσει στον γαμπρό.
Αυτή η δήλωση έγινε αποδεκτή με επευφημίες του τύπου, “Τι ωραία” και “Αυτό είναι υπέροχο!”
Δεν νομίζω να έχω νιώσει περισσότερο θυμό στη ζωή μου, αφού δεν μου έδειχναν κανέναν σεβασμό.
Μου πήρε κάποια δευτερόλεπτα να συνέλθω, αφού δεν ήξερα πραγματικά αν ήθελα να κλάψω ή να αρχίσω να ρίχνω γροθιές ή και τα δύο μαζί.
Μόλις αισθάνθηκα πως μπορούσα να μιλήσω, σηκώθηκα από την καρέκλα μου και είπα πως ήθελα να κάνω μια πρόποση.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς είπα, αλλά το νόημα ήταν το εξής:
‘Θα ήθελα να κάνω μια πρόποση…’
Ο ήχος των πιρουνιών ακουγόταν ακόμη στα αυτιά μου.
‘Ήταν χαρά μου να αποτελώ μέρος αυτής της οικογένειας τα τελευταία δέκα χρόνια.’
(Πόσο γλυκό ήταν αυτό…)
‘Σε αυτό το σημείο της ζωής μου, νιώθω πως οφείλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στη νύφη και τον γαμπρό, επειδή με βοήθησαν να δω κάτι πολύ σημαντικό.’
(Υπήρξαν χαμόγελα αυτοπεποίθησης…)
‘Μου έδειξαν πως η θέση σε αυτή την οικογένεια δεν είναι πλέον αυτή που ήταν.’
(Και τώρα γίνονται μορφασμοί και επικρατεί σύγχυση καθώς πανικός αρχίζει να απλώνεται στα πρόσωπα όλων όσων βρίσκονται στο δωμάτιο.)
‘Κάποτε πίστευα πως ήμουν ο πατριάρχης ή ο νονός αυτής της οικογένειας, πως προκαλώ μεγάλο σεβασμό και πως όλοι αναζητούν τη συμβουλή μου όταν έχουν ανάγκη.
Αλλά φαίνεται πως ο ρόλος μου έχει αλλάξει και έχω τη θέση ενός μηχανήματος αυτόματων πληρωμών και είμαι καλός μόνο για να πληρώνω και τίποτα παραπάνω.
Έχω αντικατασταθεί από οικοδεσπότης. Τόσο στις προσκλήσεις όσο και στην τελετή.
Παραιτούμαι λοιπόν από τις οικονομικές μου υποχρεώσεις σαν οικοδεσπότης και τις παραχωρώ στον διάδοχό μου, τον Πραγματικό Μπαμπά.
Οπότε, να ζήσει και να είναι ευτυχισμένο το ζευγάρι στη διαδρομή που έχουν επιλέξει.’
Και, πίνοντας μέχρι τέλους το ποτό μου: ‘Μπορείτε όλοι να βρείτε μόνοι σαν τον δρόμο προς την έξοδο.’
Είναι αυτό εγωιστικό;
Θα πρέπει να σπαταλήσω 40-50 χιλιάρικα για τον γάμο και να μην μπορώ να καλέσω κανέναν. Για έναν γάμο στον οποίο δεν έχω καμία θέση;
Κουράστηκα με αυτές τις αηδίες!
Τέλος με τη θετή μου κόρη και τέλος με τη σύντροφό μου. Μετέφερα τα χρήματα από τον κοινό λογαριασμό μας χθες τη νύχτα.
Εκείνη σταμάτησε να δουλεύει από τότε που μετακόμισε σε εμένα.
Θέλεις τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΠΑΜΠΑ στην πρόσκληση, να σε παραδώσει στον γαμπρό και να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού, ωραία.
Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΜΠΑΜΠΑΣ μπορεί να πληρώσει τότε για τα πάντα.
Ενημέρωση: Η σύντροφός μου και η κόρη της έχουν τώρα μετακομίσει από το σπίτι μου και έχουν πάει στο σπίτι του γαμπρού.
Από αυτά που ακούω, προσπαθούν ‘να περιορίσουν τα έξοδά τους’ και να πάρουν βοήθεια από τους γονείς του.”
“Πραγματικός Μπαμπάς” είναι εκείνος που είναι δίπλα σου. Και στις χαρές αλλά και στις λύπες, και στα καλά αλλά και στα κακά!
Δεν θα έπρεπε ο βιολογικός πατέρας να εμφανίζεται από το πουθενά διεκδικώντας μια θέση που δεν του ανήκει πια.
Λογικό είναι αυτός ο άνθρωπος να αισθάνεται έτσι. Δηλαδή, το “κορόιδο” της οικογένειας.
Αν δεν εκτιμούν αυτό που προσφέρεις μέσα σε μια οικογένεια, γιατί να συνεχίζεις να το κάνεις;
Είναι μάλλον αδύνατο ο σύντροφός σου να αλλάξει συμπεριφορά.
Υπό αυτές τις συνθήκες, καλά έκανε που ξαπόστειλε μάνα και κόρη από το σπίτι!
Εσείς τι πιστεύετε;
Κοινοποιήστε αυτή την ιστορία στο Facebook αν συμφωνείτε πως πήρε την πιο σωστή απόφαση που μπορούσε να πάρει!
